Afgelopen week was een week en weekend vol kleinkinderen en vriendjes van de kleinkinderen. Luke had Jipp meegenomen op een mini-retreat, en de kinderen waren hier. Op vrijdag en zaterdag zijn sowieso alle kleinkinderen hier. Dan worden er hutten en vlotten gebouwd en zijn ze vaak de hele dag buiten. Zeker nu er volop gebouwd werd aan onze nieuwe studio hebben ze de laatste maanden van alles meegekregen over het bouwen van huizen en het maken van steigers. Ze zijn hun eigen hut aan het uitbouwen, waarbij ze zelfs een hele afvoer hebben uitgegraven met een slang naar het water die dan weer (in het echt in ieder geval) naar het riool moet leiden.

Wat ik geweldig vind van de jongens die hier aan het bouwen zijn is dat ze de kinderen allemaal laten helpen. Ze tolereren ze niet alleen maar een beetje, ze laten ze echt hélpen. Dan hoorde ik er weer eentje roepen: ‘Ja Liv, nú!’ en dan zag ik haar weer half in het water hangen om de voorlopige pomp aan (of juist weer uit) te zetten. Ze mogen op de kraantjes mee om geulen te graven, ze mogen op het schip om spullen te halen (alles moet hier met een boot naartoe vervoerd) ze leggen ze van alles uit terwijl ze aan het werk zijn en ze laten het ze zélf doen. Wat een geweldige leerschool!

En dat nemen zij weer mee als er vriendjes komen spelen. Ze bouwen van alles van het restmateriaal. Deze keer moest er een vlot komen. Daar waren ze vorige week al mee begonnen en dit weekend heeft (met name) Liv het afgemaakt. Pascal had planken voor haar gezaagd, die ze zelf op het vlot heeft getimmerd, met een heel houten framewerk eronder zodat ze het kon bevestigen op het koelcelpaneel (waar onze studio mee gebouwd is). Ze heeft van pluimen, paaltjes en touwen een een railing gemaakt en tot slot het vlot gezellig gemaakt.
Vervolgens heeft ze een ‘brug’ gemaakt tussen de hut en het vlot.

We hebben zo genoten van hun inventiviteit en creativiteit! En zij van de VRIJHEID. Het is één van de redenen dat we deze woonboot en dit eiland hebben gekocht, zodat we ook de kleinkinderen weer dezelfde vrijheid konden geven als onze eigen kinderen vroeger toen zij zo klein waren.

Het feit dat ik er foto’s van gemaakt heb, dat blijft wel iets waar ik me ambivalent over voel. Ik had vorige week een heel (h)eerlijke Videochat met Lucy Woesthoff (schrijf je vooral in voor haar zalige Letters from Lucy!). We kennen elkaar weliswaar van online, maar zijn allebei gestopt met social media wat meteen een veel diepere connectie schept. We hebben ruim anderhalf uur zitten bellen over de invloed van social media op onze mental health, maar uiteraard ook over de invloed op onze (klein)kinderen. En dan heb ik het niet alleen over de sociale media zelf, maar vooral ook over óns. Over de invloed die het op onze (klein)kinderen heeft als wij de godganse dag met die telefoon lopen te zwaaien om álles wat ze doen vast te leggen. Maar daarmee doen we twee dingen.

Ten eerste blokkeren we onze eigen JOY. Ik vertelde Lucy over die keer dat Liv, toen ze een jaar of 4 was, stond te dansen en ik onmiddellijk mijn telefoon pakte om het te filmen (en toen was ik ook niet op social media, ik wilde het alleen filmen voor in de familie app, alsof zij Liv nooit hadden zien dansen, maar goed). ‘Nee Nana! Niet filmen!’ zei Liv, dus deed ik mijn telefoon een beetje beschaamd weer weg. En wat er toen gebeurde heeft me zó’n inzicht gegeven. Ik kon het gewoon bijna niet aan. Ze ontroerde me zó met haar dans, ik vóelde zoveel liefde en pure JOY, dat ik simpelweg niet wist wat ik met mezelf aanmoest. Ik had het gevoel dat mijn longen uit mijn lijf klapten, dat ik wilde jubelen en rondrennen. Wauw!! Dát is wat ik deed met mijn telefoon. Ik zette er gewoon letterlijk een filter tussen! Een soort bliksemafleider. Maar als je die telefoon er niet tussenzet dan heb je de ervaring van het gebeuren zélf. En JOY en LIEFDE blazen je omver. Het zijn letterlijk forces of nature! Probeer het maar eens, je camera niét te pakken. En het maakt niet uit of het, zoals in dit geval, om kinderen gaat. Ik zag gister een prachtige zonsondergang vanuit mijn bootje toen ik terugvoer naar de woonboot en ging er bijna van overboord. Zó mooi! Ik moest mezelf er echt aan helpen herinneren niet meteen mijn telefoon te pakken, maar het alleen maar zélf te ondergaan terwijl ik de zon onder zag gaan.

Ten tweede, en dit is het schadelijke stuk, geven we onze (klein)kinderen onbewust signalen van goedkeuring én afkeuring. Althans dat laatste ervaren zij zo als wij onze camera niét trekken. ‘Is dat wat ik nu doe niet de moeite waard om vast te leggen? Is het alleen goed en geweldig en fantastisch wat ik doe als jij meteen je camera trekt?!’ vragen zij zich (onbewust) vertwijfeld af.

En als je het dan vervolgens ook (meteen) deelt op social media, dan ben je zelf allang vertrokken uit de situatie die je daarvoor nog als geweldig had ervaren want daarom trok je je telefoon tenslotte. En het enige wat je (klein)kinderen nu nog zien is jouw voorovergebogen houding boven je telefoon. Wég ben je weer, net als je JOY en je LIEFDE. Waar het daarvoor nog een puur gevoel van binnenuit was heeft het zich nu verplaatst naar de buitenwereld en ben je ineens afhankelijk van of ánderen ook leuk vinden wat jouw kinderen doen. En dit geldt uiteraard ook niet alleen voor kinderen, maar voor álles wat we delen. We doorvoelen het zelf niet (meer).

Dit is waarom je zónder social media succesvoller kunt zijn dan mét social media. Het gaat niet zozeer om je zichtbaarheid, maar om je VOELBAARHEID. En als je niet de hele tijd je camera trekt om het te delen kun je het A. zélf veel beter voelen omdat je er geen filter en bliksemafleider tussen zet, en B. zit je met je gevoel van JOY en LIEFDE (en wat dacht je van VRIJHEID als je niet meer op social zit..!) op de hoogste frequenties in het universum en dáár liggen de wonderen. Dáár moet je op leren vertrouwen! En al zou er helemaal niets van waar zijn, dan nog ben jij gelukkiger omdat je daadwerkelijk hebt doorvoeld wat je hebt beleefd. En je (klein)kinderen zullen veel gelukkiger zijn omdat jij ineens écht aanwezig bent, maar iedereen zal moeten ‘deconditionen’. Kinderen vragen inmiddels continu of je er niet even een foto of filmpje van kunt maken.

En deze foto’s zijn bewijs dat ik zelf ook nog steeds een pistolen Paultje kan zijn en mijn telefoon al getrokken heb voor ik er erg in heb…!! We willen alles vast leggen ‘voor later’. Maar het gaat echt om het HIER EN NU! Leg het vast op je éigen harde schijf.
Wat ik tegenwoordig doe, als ik met toch weer heb laten verleiden, is in gedachten weer terug gaan naar het moment, het weer voor me zien en het alsnog doorvoelen. Het is nét zo krachtig. (ik voel het nu stromen terwijl ik je schrijf) Je kunt ook naar de foto’s kijken die je hebt gemaakt en alsnog in het gevoel écht vóelen. En je kunt ook alsnog écht connecten met je (klein)kinderen door het te hebben over wat ze aan het doen waren toen je je camera trok. En heb het dan niet over ‘hoe goed’ maar over het proces dat je hebt gezien. Dus in plaats van ‘wat knap dat je dat hebt gemaakt’ zeggen: ‘Ik zag dat je zo in een flow zat toen je ermee bezig was (waar wij ze dus uithalen met die eeuwige camera..), ik hoorde je hummen en neuriën’ etc. Datzelfde kun je doen als ze aan je komen vragen wat je ervan vindt (want dat gaan ze inmiddels doen natuurlijk…). Geef feedback over het proces, niet op het resultaat. Een van de meest geweldige boeken die ik er vroeger over heb gelezen is Punished by Rewards en Unconditional Parenting van Alfie Kohn. (Ik heb even gekeken en die kun je dus ook gewoon lezen en luisteren via Storytel! Ik verbaas me er steeds weer over hoéveel zij hebben! Je kunt een maand lang alles gratis lezen en luisteren, en ik zie dat ze Unconditional Parenting als lees- en luisterboek hebben en dan kun je dus tussen die twee wisselen. Zo luister ik als ik in de auto zit en lees dan verder als ik dan later weer thuis ben, maar dat geheel terzijde)

Enfin, het was hier een heerlijke week en weekend dus. En het mooie was dat terwijl ik voor de kinderen van twee van mijn dochters zorgde, zorgde een derde dochter weer voor mijn (stief)moeder die onverwacht voor allerlei scans naar het ziekenhuis moest en zij met haar mee is gegaan.

ENSEMBLE C’EST TOUT!

Het zijn dit soort momenten die me zo diep dankbaar stemmen. Het er ‘gewoon’ kunnen zijn voor elkaar, wat allang niet meer gewoon is. Het helpt me om minder te streven en meer te leven. Het is waarom ik SUCCESS heb veranderd in SIGNIFICANCE voor 2023, the year of CASH & Me. Het helpt me om betere keuzes te maken. Als ik ga streven naar SUCCES dan zou ik misschien ‘nee’ zeggen op de vraag of de kinderen hier kunnen, of ‘ik kan niet’. Maar hierin ligt mijn JOY, hierin ligt mijn SIGNIFICANCE, mijn HAPPINESS, mijn VRIJHEID. En laten we wel wezen, ik kán dit doen door de manier waarop ik mijn leven heb ingericht. Het is dé reden dat ik voor mezelf ben begonnen, zodat ik zélf kan bepalen hoe mijn dagen eruit zien, wanneer ik ‘werk’ en wanneer niet. En omdat je kinderen doen wat je doet, en niet wat je zegt, zijn mijn kinderen ook allemaal voor zichzelf begonnen, omdat ze hebben gezien en ervaren wat een voordeel dat met zich meebrengt (in het ouderschap). Daarom kúnnen Jipp en Luke doordeweeks en op klaarlichte dag op een mini-retreat, daarom kán Sjimmie doordeweeks en op klaarlichte dag met haar oma mee. En we kunnen van alles vinden van de sales mails van Marie (lees hier vooral nog even mijn openhartige blog daarover) ik heb dat absoluut aan B-SCHOOL te danken.

Iemand zei in de Telegram groep dat ze zo blij was dat ze dankzij mijn enthousiasme Time Genius was gaan doen, want puur op basis van de salespage en de sales mails had ze het nooit gedaan. Te Amerikaans, te dit, te dat. Maar de wáárde van de content, eenmaal achter al het marketing geweld is ongelooflijk!

En zo is het met B-SCHOOL ook. Ik kan alleen maar met je delen wat het voor enorme impact op mij en mijn gezin heeft (gehad) (Lees hier terug hoe Jipp op haar zeventiende een kind kreeg en against all odds en oordelen super succesvolle businessen heeft gebouwd, evenals een zalig gezin!)

Ik heb geen invloed op de manier waarop Marie haar sales doet. Ik weet wel dat het vooral wat over mij zegt als iets me zo tegen de borst stuit. Het grappige is, één van de eerste bonussen die je krijgt als je je aanmeldt voor B-SCHOOL is ‘The Follow Through Formula’ en die gaat precies hierover. Hoe we niet openstaan om te leren, doordat we zo vol met oordeel zitten. We kopen zelfs hele programma’s die we niet doen omdat we niet ‘teacheable’ zijn. We willen het gewoon niet aannemen. Weet ik al, kan ik al, doe ik al.
Maar ís dat zo?! Pas je het ook toe?!

Datzelfde geldt voor alle manifestatie tools en technieken. We hebben ze allemaal inmiddels wel eens gehoord of gelezen. Maar lééf je het ook? Pas je het ook daadwerkelijk toe? Vóel je daadwerkelijk in je LIJF de dankbaarheid, de JOY, de VRIJHEID, de LIEFDE, of welke HOGE FREQUENTIE dan ook die je naar je gedroomde werkelijkheid toebrengt.

Je hoeft alleen maar naar de wereld om je heen te kijken om te zien hoe goed je bent in het toepassen van alles wat je leert. En als je mijn openhartige blog over wat ik werkelijk verdien hebt gelezen dan weet je dat er voor mij ook nog flink wat werk aan de winkel is. Dit jaar is B-SCHOOL helemaal vernieuwd, en ik ga niet alleen alle nieuwe video’s kijken en de funsheets maken, ik ga mijn PRIMARY PROJECT door het format heen halen.

In mijn laatste podcast deel ik mijn PRIMARY PROJECT omdat ik daarmee beter antwoord kon geven op alle vragen en berichten die kwamen op mijn openhartige mail. Dat wat ik nu ga creëren en schrijven is weliswaar in eerste instantie voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar het boek/project/programma is veel groter dan dat. En ik ga er helemaal voor. Weet je nog hoe belangrijk het is met manifesteren om precies te weten wat je wilt. Dit is het. Voor mij. En met behulp van B-SCHOOL ga ik het t.z.t in de wereld zetten. Maar éérst geef ik mezelf de ruimte om het te creëren. Dit is waarom ik dit jaar niet de B-School Backstage ga begeleiden, ik wil het zelf doén!

En mocht jij B-School ook gaan doen wil ik je wel graag de bonus geven die ik normaal gesproken aan mijn B-School Backstagers cadeau doe. De Money, Meaning & Miracles C(r)ash Course.

Zodat je op het juiste gefocust blijft. Je kunt er HIER meer over vinden.

Laat me even weten als jij je hebt aangemeld, zodat ik je de MMMCC kan sturen, en als ik volgend jaar B-SCHOOL BACKSTAGE eventueel weer wél ga doen, dan ben jij daar uiteraard voor uitgenodigd!

Het Live your Dream filmpje dat Marie is komen filmen is inhoudelijk nog altijd hetzelfde. Family first. Dat filmpje kun je HIER terugkijken

Door de keuzes die jij maakt kun jij weer iemands YES zijn. Zo stond ik eens een rijtje tussen Danielle LaPorte en Marie Forleo nadat auteur Renee Brooks bovenstaand filmpje had gezien:

Hoe cool om iemands YES te zijn! Iemand die je niet kent die door de keuzes die jij maakt ook durft te kiezen voor wat ze het liefste wil…! Dat ís SUCCES, dat ís SIGNIFICANCE!

Nou, ik dacht je ‘eventjes’ te updaten over de heerlijke tijd met de kleinkinderen en het fijne gesprek met Lucy Woesthoff en de belangrijke inzichten die we tijdens ons gesprek hadden. Maar zo zie je maar weer, waar het hart vol van is…

Heb een hele fijne week !

Alle liefs

Lou

P.S. Je kunt nog steeds de FREE 3-day Dream Business Bootcamp doen en je kunt je ook aanmelden voor de gratis webinar maar de deuren voor B-School zelf sluiten aanstaande donderdag 23 februari!

P.P.S voor direct contact kun je het beste in de Telegram groep komen.